Patty Wolthof is voor de komende gemeenteraadsverkiezingen gekozen tot lijsttrekker voor de Zwolse PvdA. Ze is sinds september 2019 fractievoorzitter van de sociaaldemocraten. De leden van de PvdA hebben op 3 november de kandidatenlijst vastgesteld.
Afdelingsvoorzitter Anneke Speelman: “Met deze deskundige, diverse en vernieuwende lijst gaan we de komende maanden en jaren Zwolle weer rood kleuren, en met een visie die de stad weer van iedereen laat zijn.” Ze spreekt een apart dankwoord uit voor raadslid Jan Slijkhuis, die na drie perioden afscheid neemt van de raad. “Jan heeft zich twaalf jaar lang keihard ingezet voor onze stad, onze inwoners en onze partij. Daarvoor willen we hem enorm bedanken. Gelukkig heeft hij aangeboden de toekomstige fractie met raad en daad te ondersteunen, dus we hoeven hem nog niet helemaal te missen.”
Speech lijsttrekker Patty Wolthof
Ik neem jullie eerst even mee naar 2011. Ik woonde nog niet zo lang in Zwolle. Ik werkte in een jazzcafé, achter de bar. En dat bleek de stamkroeg van de toenmalige PvdA-fractie te zijn, niet vanwege de muziek, want daar praatten ze altijd heel hard doorheen. Ik zocht in die tijd naar werk, ging de fractie volgen op Twitter, zag een vacature voorbij komen en voor ik het wist had ik een baan als fractieondersteuner. Mijn taak tijdens de fractievergadering was vooral: notulen maken en verder stil zijn.
Wie had toen gedacht, dat ik 10 jaar later als lijsttrekker zou worden verkozen voor diezelfde club. Nou, ik zelf in elk geval niet. Ik kom niet bepaald uit een rood nest. Niet uit een bijzonder politiek betrokken gezin. Ik was redelijk verlegen. Vond presentaties houden op school vreselijk. Mijn eerste black out tijdens mijn spreekbeurt over de Bermuda Driehoek herinner ik me nog als de dag van gisteren.
Mijn vader werkte als elektromonteur in een sigarettenfabriek in Bergen op Zoom, in drieploegendienst. Mijn moeder werkte eerst als bejaardenverzorgster, maar ging later parttime schoonmaken, bij kennissen en familie. Maar ergens schaamde zij zich daar voor en – als ze nog zou leven – zou ze zich ook schamen dat ik dat nu vertel. Wij moesten haar dan ook interieurverzorgster noemen. Ik weet overigens uit eigen werkervaring ook heel goed hoe er neer wordt gekeken op winkelmedewerkers, en barpersoneel.
Die schaamte, voor het uitvoeren van notabene essentieel en onmisbaar werk, tegen een veel te laag salaris, dat is één van de redenen waarom ik wel mijn stem wil gebruiken. Niet alleen voor mijn familie, maar voor al die onmisbaren die dagelijks tegen veel te weinig loon veel te hard werken. We zien ze dagelijks, in winkels, in het gemeentehuis. Mensen over wie soms nog steeds neerbuigend wordt gesproken. Die met hun inkomen geen woning meer kunnen vinden in de stad. Ik heb de afgelopen jaren gezien hoe belangrijk het is dat we die mensen wel blijven zien, wij als politici. Hoe belangrijk het is dat we serieus luisteren naar inwoners. Ook als ze niet vanzelf bij jou in je mailbox komen.
Waar ik vroeger vaak stil bleef, observeerde, dacht dat anderen het allemaal wel beter wisten of konden verwoorden, ben ik er inmiddels van overtuigd dat als je juist je stem niet laat horen – terwijl je die mogelijkheid wel hebt, je eigenlijk instemt met de situatie zoals hij is. Ik heb echt moeten leren mijn stem te laten horen. Het werd niet van mij verwacht en ik verwachtte het ook niet van mezelf.
Het moment waarop ik merkte dat ik wel degelijk iets had toe te voegen, was toen het in de fractie ging over wonen. Ik zat die notulen te maken en mijn mond dicht te houden. Maar ik zat zelf in een situatie waarin ik geen betaalbare woning kon vinden. Ik viel tussen wal en schip, paste niet in het systeem als zzp’er, kon geen hypotheek krijgen en met een baby in een huis met lekkage zat ik klem. Ik merkte dat niemand in de fractie daar zelf in die situatie meer zat en dus ook niet inzag dat dit om een grotere groep ging die tussen wal en schip viel. En nog steeds valt. Mijn stem werd bij de PvdA gelukkig wel gehoord (na de vergadering mocht ik honderduit praten ;-)) en uiteindelijk werd ik in 2014 zelf raadslid en dus kon ik zelf in de raad het geluid laten horen dat ik daarvoor miste.
En dat doe ik nu volmondig. Over tal van onderwerpen.
Ik laat van me horen, omdat ik vind dat niemand zich zou moeten schamen voor zijn of haar werk, of hun opleidingsniveau. Daarom steun ik de lobby voor een hoger minimumloon en hebben Roberto en ik er bijvoorbeeld voor gezorgd dat de stagevergoeding voor mbo’ers/hbo’ers en wo’ers gelijk getrokken is bij de gemeente.
Ik liet van me horen, tegen huisjesmelkers die oneigenlijk bemiddelingskosten opstrijken en zo rijk worden over de rug van jonge woningzoekenden.
Ik liet van me horen, elke keer als er weer te weinig betaalbare woningen worden gebouwd. Ik laat me niet meer afschepen met ‘dat is de markt.’ Het kan. Kijk naar Wenen. Als de politieke wil er is, dan kunnen we zorgen dat iedereen een betaalbaar huis kan vinden. Daar geloof ik heilig in.
Als fractie hebben we ons laten horen, voor meer hulp voor Zwollenaren die ook hun huis zouden willen isoleren, maar dat zelf niet kunnen.
We hebben ons laten horen voor betere busverbindingen.
Tegen intimidatie bij de abortusklinieken.
Tegen wachtlijsten in de jeugdzorg.
Voor meer groen en onlangs en aanstaande maandag weer: tegen bouwen in de uiterwaarden.
En ik heb me laten horen, omdat Zwollenaren nu te vaak niet goed worden betrokken bij de vele plannen die worden gemaakt in de stad. Daar zitten heel mooie en goede plannen tussen, maar ook plannen die een direct negatief effect hebben op het dagelijks leven van mensen. En de tendens in de samenleving en zelfs ook in beleid, is dat je eigenlijk een mondige, geletterde, betrokken inwoner moet zijn, anders heb je gewoon pech, ben je te laat. En komt er ineens een torenhoge flat voor je deur. Ik zie het als mijn taak om ervoor te zorgen dat wij als politici, écht in gesprek blijven met bewoners. Niet alleen met de maatschappelijk betrokkenen, die toch wel hun mond opendoen als er iets niet goed gaat. Maar mensen, zoals mijn ouders, en waarschijnlijk is ook bij jullie vrienden of familie niet iedereen dagelijks bezig zijn met het lokale beleid, maar op wiens levens politieke besluiten wel invloed hebben.
Alleen samen kunnen we ervoor zorgen dat Zwolle weer voor iedereen en van iedereen wordt. Samen kunnen we zorgen dat een nieuw college meer zelf regie pakt, in plaats van alles aan de markt overlaat. En dat de zachte stemmen in onze stad luider worden.
Mijn zachte stem is inmiddels redelijk luid geworden. En ja, daar gebruik ik soms een megafoon voor, dat helpt, zoals bij het woonprotest. Maar ook als wij als PvdA’ers onze stemmen verenigen en dezelfde boodschap blijven vertellen tot 16 maart, dan geloof ik dat wij er weer voor kunnen zorgen dat Zwolle weer van ons allemaal wordt. Dus doe met mij mee. Doe mee met Mart, Luna, Selma, Niels, Hettie, Roberto, Evita, Hans, Jannes en al die andere betrokken sociaaldemocratische Zwollenaren.
De definitieve kandidatenlijst van de PvdA Zwolle:
- Patty Wolthof
- Mart oude Egbrink
- Luna Koops
- Selma Hoekstra
- Niels van der Schaaf
- Hettie van Aalderen
- Roberto Kist
- Evita Keulen
- Hans Hampsink
- Jannes Bouma
- Herman Sieben
- Manasse Hop
- Nynke de Jong
- Erik Wellner
- Herman Hegeman
- Ria Schoot Uiterkamp
- Henk Nijland
- Erna Tichelaar
- Jan de Jong
- Henk Lobers
- Johan van Zwet
- Ad van Halem
- Marijke Tjepkema-Burger
- Aalt Brinkhuis
- Wil Bredewold-de Vos
- Nico Broersma
- Anita Oppedijk
- Hüseyin Kaya
- Hans Nooter
- Eefke Meijerink
- Jan Slijkhuis
