Thuis bij… Wim en Dinie Dieperink
Voorzitter Edwin Broekman gaat maandelijks op bezoek bij leden om een bakkie te doen. Hij wil onze leden beter leren kennen en horen wat mensen bezighoudt. Zijn eerste bezoek is thuis bij Wim en Dinie Dieperink.
Wim en Dinie wonen nu op de Havezate in een ruim appartement aan de Gombertlaan. Ze zijn 87 en 85 jaar. Ze hebben 40 jaar aan de Botlek gewoond in AA-landen. Daar hadden ze hun eigen paleisje en ze moeten nog erg wennen aan hun huidige woning. Ze hebben vier zonen die het goed gaat, ze hebben allemaal goede posities. Zo is hun oudste zoon arts in het UMCG in Groningen en is hij in 2008 gepromoveerd op een medische innovatie voor mensen met ernstige ademhalingsproblemen.
Al direct bij binnenkomst gooit Dinie op tafel wat zij op de lever heeft. Zij en Wim vinden het ontzettend fijn dat er iemand van de PvdA langskomt en dan de voorzitter nog wel. Dinie: “we wonen al 40 jaar in Zwolle en we hebben nooit iemand van de PvdA gezien, ook geen andere vormen van persoonlijke interesse gemerkt. In april waren we 60 jaar getrouwd, de burgemeester kwam op bezoek en we stonden met foto en al in de Stentor en de Swollenaer. Maar taal noch teken van de PvdA, geen bloemetje, geen kaartje , niets…. Daar zijn we best in teleurgesteld. En we horen het ook van onze medebewoners die lid zijn van of sympathiseren met de PvdA. We horen of zien heel weinig van de PvdA. U vindt het toch niet vervelend dat ik dit zeg?” Ik antwoord dat ik dat helemaal niet vervelend vind en dat mijn bezoek ook bedoeld is om dit soort dingen te horen. Dinie blijft desondanks positief en blijmoedig. Ze sluit haar relaas af met: “maar we blijven wel lid hoor!” Dinie’s vader ging als voorzitter ook bij de leden langs en ze weet nog hoe belangrijk mensen dat vonden.
Wim en Dinie komen uit een erg rood nest. Dinie’s vader was afdelingsvoorzitter van de SDAP en later van de PvdA, zo ook in Harderwijk. Dinie vertelt: “direct na de oorlog kwam de PvdA met maar liefst acht zetels in de raad. CHU en ARP moesten toen een flinke veer laten. Nou, dat hebben we geweten. Als SDAP-er of PvdA-er werd je altijd al met de nek aangekeken. Harderwijk was erg conservatief en christelijk. Ons huis is bijvoorbeeld eens met stront besmeurd, ik heb van een beroepsmilitair ooit een keer een klap in mijn gezicht gekregen omdat hij wist dat mijn vader een “rooie” was en ik ben zelfs ontslagen naar aanleiding van de verkiezingswinst die ik net noemde. Ik werkte toen bij de Belastingen en mijn chef was een CHU-er. Hij was zijn plekje in de raad kwijtgeraakt door de verkiezingswinst van de PvdA. Mijn vader was met voorkeursstemmen in de raad gekomen. Uit wrok kreeg ik daarom een ontslagbrief zonder opgaaf van reden. Samen met Wim, mijn vader en de vakbond hebben we de zaak aanhangig gemaakt. Na een lange beroepsprocedure werd mijn ontslag teruggedraaid. Inmiddels werkte ik bij de telefonie/mobilofonie bij de Dienst Zuiderzeewerken”. Dinie vertelt dat zij de spraakwaterval in huis is en dat Wim de man is van weinig woorden en veel daden.
Wim: “ik ben als monteur begonnen bij de PTT en heb me op weten te werken tot hoofdopzichter en leidinggevende. Vrij kort na mijn dienstverband moest ik opkomen voor de dienstplicht en heb ik aansluitend 2,5 jaar in Nederlands-Indië gezeten als vaandrig. Wim was pelotonscommandant en gaf leiding aan 32 soldaten. Wim vertelde: “ik wilde helemaal niet de dienstplicht in maar het beste van mijzelf geven aan de PTT. Maar ja, het moest en dan maak je er maar het beste van.” Wim vertelt over bijzondere en positieve belevenissen uit zijn Indiëtijd. Hij heeft zich in die tijd zo sterk mogelijk proberen te maken voor de lokale bevolking, bijvoorbeeld door vormen van kleinschalige lokale economie te stimuleren zoals handel in rijst en stoffen. Dinie: “maar Wim vertelt nu alleen de leuke dingen aan jou, maar drie jaar terug vertelde hij voor het eerst over de, soms hele, donkere kanten van zijn tijd in Nederlands-Indië”. Wim schrijft sindsdien alle herinneringen op, daartoe aangezet door Dinie. Dinie: “ik vind het heel belangrijk dat onze zonen, ons nageslacht, weet heeft van de dingen die daar gebeurd zijn en wat hun vader heeft meegemaakt. Dat die geschiedenis bewaard blijft”. Wim vertelt dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds contact heeft met zijn soldaten. Wim is kort voor de privatisering van de PTT met pensioen gegaan. Als leidinggevende heeft hij nog een training gehad aan de Sociale Academie om zijn medewerkers tijdens bijeenkomsten voor te bereiden op de op handen zijnde verzelfstandiging.
Dinie: “snel nadat ik ging werken bij de Zuiderzeewerken, werd ik naar Zeeland gestuurd tijdens de Watersnoodramp. We hebben daar veel goed werk kunnen verrichten, maar ik heb ook nare dingen gezien. Plekken vol met lijken en kadavers, een dode moeder met kind die zich om een paal hadden vastgeklemd en zo waren opgezwollen dat ze helemaal vastzaten. Tijdens mijn werk daar heb ik persoonlijk gesproken met Koningin Juliana. Ze kwam het rampgebied bezoeken. Mijn superieuren vertelden met dat ik geen vragen mocht stellen aan Juliana en korte antwoorden moest geven. Zo gezegd, zo gedaan. Toen de koningin mij vroeg of ik niet meer te vertellen had, antwoordde ik dat ik heel veel te vertellen had, waarop Juliana vroeg waarom ik dat dan niet deed. Toen noemde ik man en paard, waarna mijn superieuren de ruimte moesten verlaten. Daarna kon ik vrijuit spreken, Juliana wilde alles van me horen.” Dinie vertelt ook nog over een notarisgezin dat tijdens de ramp beslag had weten te leggen op, in die tijd, luxe noodgoederen. Ze maakte zich daar heel kwaad over, want er waren waarachtig toch wel andere mensen die dat goed hadden kunnen gebruiken. Dat was voor haar het moment actief te worden voor het Rode Kruis. Zorgen dat de spullen daar komen waar ze echt nodig zijn. Ze is nog steeds actief voor het Rode Kruis. Dinie is heel creatief, ze haakt, breit en maakt 3D-kaarten. Ze geeft mij een grote, gehaakte dobbelsteen mee en ik krijg nog een rekenkundig lesje. De som van tegenover elkaar liggende vlakken vormt altijd een zeven.
Wim en Dinie hebben 40 jaar lang met veel plezier en inzet op de AA-landen gewoond. Wim stond aan de wieg van de huidige wijkvereniging. Hij is 30 jaar secretaris geweest en ook nog interim-voorzitter. Wim: “ja, er is toch iemand nodig die dat gaat doen”. Dinie vult aan: “we hebben samen wat afgetypt in die dagen, met nog zo’n oude schrijfmachine”.
Na ruim een uur is het tijd afscheid te nemen. Dinie zegt dat ze nog wel uren kan vertellen en benadrukt nog eens hoezeer ze het bezoek op prijs stelt. Ik laat mijn naam en telefoonnummer achter en zeg dat ze me altijd mogen bellen, waar het ook over gaat.
Ik verlaat Wim en Dinie met een goed gevoel. Het is een bevestiging voor mijzelf dat ik hier goed aan doe. In de PvdA zijn we er niet alleen maar voor de politiek, we zijn ook een vereniging waar leden behoefte hebben aan persoonlijk contact en waar je ook over het leven van alledag kunt spreken. Het sluit ook aan op een van de uitgangspunten van onze meerjarenvisie: leden of niet-leden moeten zich prettig en welkom voelen bij de PvdA.
