Als je aan iemand in Zwolle vraagt: “ken je Joop?”, dan heb je dikke kans op de wedervraag “die van De Herberg?”, “die van de daklozen”? of “die van het kerstdiner”? Joop is welhaast een merknaam in Zwolle, iemand die alleen al met zijn voornaam associaties oproept, net zoals Nelson of Malcolm. En laat Joop dit zelf niet horen, want hij houdt niet van dat soort persoonsverheerlijking.
Joop houdt namelijk niet van ‘hotemetoten’, niet van sterallures en hij houdt ook niet van een ‘podium’. Althans, niet voor zichzelf. Tekenden daarvoor is zijn afscheid als directeur van de WRZV-hallen, waarmee hij 30 jaar geleden de daklozenopvang begon in Zwolle. Geen sjieke afscheidsreceptie of dik gedoe. Joop nam afscheid van en met zijn doelgroep: daklozen, voormalig daklozen en de bezoekers van het wekelijks eetcafé. Zijn afscheid was hun podium.
Zoals gezegd was Joop 30 jaar lang de directeur van de WRZV-hallen. Daarvoor was hij taxichauffeur, volgde een praktijkopleiding tot maatschappelijk werker en werd een vrijwillige straatwerker. Joop was geen ‘professional’ en je moest ook niet het lef hebben hem zo te noemen. Hij kende geen werk- of kantoortijden en daar trok hij zich ook niks van aan. Of je nou hulpverlener, wethouder of burgemeester was, als het moest belde hij je om 3 uur in de nacht uit bed. Omdat er anders iemand op straat moest slapen of omdat er een moeder met 3 kinderen in de fietstunnel bij het station bivakkeerde.
Of de dakloze zwerver Vati die – weer of geen weer – hele dagen met zijn kleedje over de schouders langs een drukke vierbaansweg zat. Hij sprak geen woord, niemand wist waar hij vandaan kwam of wat zijn afkomst was. Na maanden bleek dat hij uit Den Bosch kwam en daar ooit generaal pardon had gekregen. Vati ging terug naar de opvang in Den Bosch, maar daar gaf men hem na een kwartier al als vermist op. Iedereen in paniek. Toen Joop dat hoorde, is hij er de volgende dag heen gereden en heeft hij Vati weer teruggehaald naar Zwolle.
Die verbeten vasthoudendheid heeft geleid tot de bekende leus in Zwolle: ‘rode draad, niemand op straat’ en, of Joop het wil horen of niet, dat is wel zijn verdienste geweest.
Een man die zichzelf wegcijfert, allergisch is voor alles wat een snelle oplossing in de weg staat: regels, procedures, werktijden of vergaderingen. Een man die geen professional is, en dat ook niet wilde zijn. Het ging niet om hem, het ging niet om regels, het ging om de kwetsbare mensen en de zorg die zij verdienden. En daar stond Joop voor en hij ging niet opzij voordat die mensen die zorg ook kregen.
Joop stopt op 1 mei 2019 als directeur van de WRZV. Op de Dag van de Arbeid.
Zijn bijzondere verdiensten voor de stad de afgelopen 30 jaar, voor de meest kwetsbaren in onze stad, dat verdient wel een moment waar even bij stil gestaan wordt. Al was het maar een heel kort momentje. Want wat je geeft in het leven, krijg je ook weer terug. Daarom kreeg Joop van de landelijke PvdA de eervolle speld voor bijzondere verdiensten, de zilveren speld.
