Over mij
Een korte opsomming: Eveline Gabriële Meijerink, roepnaam Eefke, 39 jaar, partner van Valentijn, moeder van Bloem, zus, dochter en tante, huisgenoot van poes poesje (zo heet hij), Limburger en Zwollenaar, socioloog, directeur bij de Creatieve Coöperatie, raadslid dus, vrijwilliger bij Eureka, bestuurslid van Archimedes en van het poppenspelmuseum in Vorchten.
Zo’n opsomming geeft een aardig beeld, nu dan wat achtergronden. Een van mijn collega’s bij Spankracht heeft mij een paar jaar geleden een bijzonder compliment gemaakt: hij vindt mij flexibel én gedreven. Ik herken me hier wel in. In alles wat ik doe stort ik mij helemaal en wil ik ook iets bereiken of het nou politieke idealen zijn of een potje klaverjassen. Tegelijkertijd kies ik ook altijd dingen uit die ik niet in mijn eentje kan doen, ik doe graag dingen samen. Daarom probeer ik altijd anderen mee te krijgen in mijn acties of ideeën. En daar komt dan mijn flexibiliteit om de hoek. Ik ben eigenlijk altijd bereid te luisteren naar anderen en wil dan ook snappen waarom iemand het anders ziet. Als de redelijkheid van iemands opvattingen mij raken probeer ik daar altijd rekening mee te houden, ook als ik het er niet mee eens ben. En als iemand meer of betere inzichten heeft dan ik dan stel ik ook mijn mening bij. Deze eigenschappen komen mij in mijn politieke bestaan erg goed uit maar ook in mijn werk en privé kan ik er aardig mee uit de voeten. Maar na dit compliment is enige zelfkritiek wel op zijn plek. In mijn gedrevenheid ga ik soms voorbij aan mensen die veel bescheidener hun opvattingen kenbaar maken en mijn flexibiliteit kent snel zijn grenzen als ik een starre persoonlijkheid tref.
Waarom ben ik politiek actief? Mijn moeder wist al heel vroeg dat ik in de politiek zou gaan, maar zit ik nu in de politiek omdat ze dat zei of omdat ze het bij het rechte eind had? Eerlijk gezegd denk ik van beide een beetje maar vroeger ontkende ik altijd met kracht. Toch voerde ik als kind al actie tegen kruisraketten en als puber tegen Shell in Zuid Afrika; symbolen van onrecht en ongelijkheid.
Mijn wereldbeeld is sindsdien wat genuanceerder geworden; de problemen van alle dag zijn voor de meeste mensen veel belangrijker dan de grote vraagstukken in de wereld. Als raadslid wil en kan ik oplossingen bieden voor de hele concrete problemen die mensen in Zwolle tegen komen. Ik krijg daardoor op een bijzondere manier de gelegenheid mijn drijfveren in te zetten om Zwolle een stukje beter te maken. Maar tegelijkertijd worden mijn drijfveren, die ooit zo helder en zuiver leken, ook danig op de proef gesteld. Problemen oplossen kost geld en tijd en beide zijn eindig dus je moet keuzes maken en waar kies je dan voor? Mijn wezen schreeuwt dat álle onrecht en ongelijkheid de wereld uit moet maar dat is een wel heel ver weg liggend doel, dus dan maar inzetten op het meest haalbare? De meest fundamentele problemen komen dan vaak niet op tafel, dus dan toch maar daar beginnen?
Voor mij is een uitweg uit deze cirkel mijn kijk op mensen, die is erg positief. Ik denk dat iedereen in beginsel hoopt dat hijzelf, maar ook zijn buren en ook de mensen aan de andere kant van de wereld een goed leven hebben. Vanuit deze benadering wil ik keuzes maken. Natuurlijk zijn er altijd idioten die alleen aan zichzelf denken of erger nog, anderen belazeren of het leven zuur maken, maar als we de wereld daarop inrichten krijg je een hele nare wereld waarin ook alle positieve mensen geen ruimte meer krijgen.
Een bijzondere rol voor de overheid vind ik daarom dat ze vertrouwen moet geven aan burgers. Zo moeten we de dingen die we doen kiezen en invullen. Dat is volgens mij de enige manier waarop je ook vertrouwen terug kunt krijgen en daarmee wordt de wereld een stukje beter.
